Η παγκόσμια οικονομική κρίση, η οποία από τον περσινό Σεπτέμβριο επιτίθεται ανελέητα στις οικονομίες όλων σχεδόν των κρατών της ηπείρου, δεν ήταν δυνατό να μην αγγίξει δραστικά και την οικονομία της Κύπρου, η οποία χαρακτηρίζεται από τον μεγάλο βαθμό εξάρτησης / επίδρασης που δέχεται από τις οικονομίες των άλλων κρατών.
Ο τομέας μας, η Κατασκευαστική Βιομηχανία, ο οποίος αποτελεί έναν από τους τρεις σημαντικότερους κλάδους της οικονομίας του τόπου (με συνεισφορά στο Ακαθάριστο Εγχώριο Προϊόν (Α.Ε.Π.) της Κύπρου πέραν του 10%), ακολουθεί τους τελευταίους μήνες μια φθίνουσα πορεία, η οποία επιδεινώνεται συνεχώς με την πάροδο του χρόνου. Η ώθηση των προηγούμενων χρόνων, κατά τα οποία η Κατασκευαστική Βιομηχανία γνώρισε μεγάλη άνθιση καταγράφοντας «τρελούς» ρυθμούς ανάπτυξης, βοήθησε τον τομέα να σταθεί στα πόδια του κατά τους πρώτους μήνες της κρίσης και να αντέξει τους κλυδωνισμούς που δεχόταν. Ήταν αναμενόμενο όμως, ότι αυτή η ώθηση σε κάποιο σημείο θα σταματούσε και θα έδινε την θέση της στην αβεβαιότητα, τον κίνδυνο και την έναρξη πλέον της καθόδου.
Οι επιπτώσεις της παγκόσμιας οικονομικής κρίσης στον Κατασκευαστικό Τομέα της Κύπρου αντανακλώνται σήμερα στους μειωμένους κύκλους εργασιών των εργοληπτικών επιχειρήσεων, στη χαμηλή έως και ανύπαρκτη σε κάποιες περιπτώσεις, επιχειρηματική δραστηριότητα και στη μειωμένη ζήτηση για κατασκευαστικές επενδύσεις. Οι προσπάθειες τις οποίες καταβάλλει το κράτος για στήριξη του τομέα, τόσο με την εξαγγελία του αναβαθμισμένου κρατικού αναπτυξιακού προϋπολογισμού για το 2009, όσο και με τα μέτρα / σχέδια στήριξης / ώθησης των ιδιωτικών επενδύσεων, φαίνεται τουλάχιστον μέχρι σήμερα να μην αποδίδουν τα αναμενόμενα αποτελέσματα. Παρόλο που αυτές οι προσπάθειες για αναστροφή των σημερινών δυσάρεστων, για τον κλάδο μας, δεδομένων αναμένονται να συνεχιστούν, είναι ξεκάθαρο ότι από μόνες τους δεν θα είναι αρκετές.
Η κατάσταση, όπως διαμορφώνεται σήμερα, απαιτεί και από τις ίδιες τις εργοληπτικές επιχειρήσεις, οι οποίες βιώνουν ίσως την δυσκολότερή τους περίοδο, να αναζητήσουν τους δικούς τους ενδοεταιρικούς τρόπους επιβίωσης, να χαράξουν καινούριες στρατηγικές, να εφαρμόσουν νέα συστήματα λειτουργίας, να αναδιοργανωθούν και να καινοτομήσουν.
Όλα τα πιο πάνω πρέπει να συμπεριληφθούν σε ένα «ΝΕΟ» ΜΟΝΤΕΛΟ ΠΡΟΓΡΑΜΜΑΤΙΣΜΟΥ ΚΑΙ ΔΙΟΙΚΗΣΗΣ, το οποίο θα στηρίζεται στην ενδελεχή ανάλυση του εσωτερικού και εξωτερικού περιβάλλοντος της εργοληπτικής επιχείρησης (όπως αυτό διαμορφώνεται σήμερα), στον εντοπισμό των δυνατών και αδυνάτων σημείων της επιχείρησης και στον εντοπισμό των ευκαιριών και απειλών. Με την πιο πάνω ανάλυση, η Διεύθυνση της εργοληπτικής επιχείρησης θα έχει μια πιο ξεκάθαρη εικόνα, στην βάση της οποίας θα θέσει τους στόχους της (βραχυπρόθεσμους, μεσοπρόθεσμους, μακροπρόθεσμους) και θα σχεδιάσει το κατάλληλο επιχειρηματικό πλάνο για την επίτευξη τους.
Όσο και αν ακούγεται θεωρητικό το στάδιο κατά το οποίο μια επιχείρηση αναλύει δεδομένα, δυνατότητες, αδυναμίες, ευκαιρίες και απειλές και συλλογίζεται / προγραμματίζει το μέλλον της διαμορφώνοντας πλάνο που στηρίζεται σε συγκεκριμένους στόχους, αποτελεί ίσως το σημαντικότερο βήμα προς την ορθή κατεύθυνση. Σε αυτό το βήμα θα στηριχθεί η επιχείρηση, ώστε να εντοπίσει τα σημεία, στα οποία πρέπει να μειώσει το κόστος της, να αυξήσει την παραγωγικότητα της, να σχεδιάσει πιο αποτελεσματικές διαδικασίες παραγωγής, να αναζητήσει νέες πιο αποτελεσματικές και οικονομικά συμφέρουσες μεθόδους και τρόπους διεκπεραίωσης των εργασιών της και να βελτιώσει τη χρήση και κατανομή των πόρων της (ανθρώπινο δυναμικό, εξοπλισμός, απόθεμα, κ.τ.λ). Επίσης, είναι αυτό το στάδιο, το οποίο θα υποδείξει σε ποιους τομείς δραστηριοποίησης η επιχείρηση πρέπει να επικεντρωθεί, ποιους να εγκαταλείψει, σε ποιους να κτίσει στρατηγικές συμμαχίες με άλλες επιχειρήσεις και σε ποιους νέους τομείς να αναπτυχθεί. Τέλος, εδώ θα φανούν οι ευκαιρίες και οι δυνατότητες που έχει μια επιχείρηση για να προχωρήσει σε σχεδιασμό και υιοθέτηση / υλοποίηση καινοτόμων πρακτικών, διαδικασιών, μεθόδων και καινοτόμων προϊόντων / έργων.
Συνοψίζοντας τα πιο πάνω και υιοθετώντας την οικονομική θεωρία, η οποία αποδεικνύει ότι μετά από κάθε οικονομική κρίση, ακολουθεί η οικονομική άνθιση και η ανάπτυξη, πιστεύω ακράδαντα ότι η σημερινή δύσκολη και αρνητική κατάσταση, την οποία διέρχεται ο κατασκευαστικός τομέας της Κύπρου, αποτελεί ταυτόχρονα μια μεγάλη ευκαιρία και πρόκληση για ανασύνταξη, αναδιοργάνωση, σωστό προγραμματισμό και «νέα» διοίκηση για τις εργοληπτικές επιχειρήσεις.
Η παγκόσμια οικονομική κρίση, η οποία σήμερα είναι ο «μπαμπούλας», που χτυπά και απειλεί τον τομέα μας, μπορεί υπό τις πιο πάνω προϋποθέσεις, να αποτελέσει το εφαλτήριο και να βοηθήσει τις επιχειρήσεις να γίνουν πιο υγιείς, ανταγωνιστικές και πρωτοπόρες. Και αν, όπως υποστηρίζουν οι εμπλεκόμενοι στον κατασκευαστικό τομέα και όχι μόνο, η κρίση θα αποτελέσει το εργαλείο για τη «διόρθωση» του κλάδου και την αποπομπή των ευκαιριακών / περιστασιακών εργοληπτικών επιχειρήσεων, που εισήλθαν στον τομέα κατά την περίοδο της μεγάλης του ανάπτυξης, μπορούμε με σιγουριά να πούμε ότι οι επιχειρήσεις που θα εκμεταλλευτούν τις σημερινές συνθήκες, ώστε να κτίσουν στέρεες βάσεις για το μέλλον, θα είναι αυτές που όχι μόνο θα επιβιώσουν, αλλά και θα πρωταγωνιστήσουν τα επόμενα χρόνια.
