Στα πλαίσια της νέας προσέγγισης για την εξάλειψη των τεχνικών εμποδίων στα προϊόντα, θεσπίστηκε το 1989 η ευρωπαϊκή Οδηγία 89/106/ΕΟΚ για τα προϊόντα του τομέα των δομικών κατασκευών, η οποία εδώ και δύο χρόνια περίπου, ενσωματώθηκε στην κυπριακή νομοθεσία και καθορίζει τους όρους και τις προϋποθέσεις για την τοποθέτηση της σήμανσης CE και της επισήμανσης των κύριων χαρακτηριστικών των προϊόντων.
Διευκρινίζεται όμως, ότι η σήμανση CE δεν αποτελεί σήμα ποιότητας. Δηλώνει απλά πως το προϊόν πλοιρεί τις σχετικές απαιτήσεις, αναφέροντας παράλληλα τα τεχνικά χαρακτηριστικά του. Έτσι, επιτρέπεται η επίθεση σημάτων ποιότητας δίπλα στη σήμανση CE – εφόσον βέβαια δεν είναι παραπλανητικά.
Για να κυκλοφορήσει ένα προϊόν στην ΕΕ, είναι απαραίτητο να διαθέτει σήμανση CE, εκτός κι αν το προϊόν εξαιρείται της υποχρέωσης αυτής, από τις αντίστοιχες Οδηγίες.
Θεωρητικά όλα αυτά είναι σωστά και λογικά όπως είναι και η βάση της ιδέας για τα πιστοποιητικά CE. Τί γίνεται όμως σε σχέση με την εφαρμογή της οδηγίας αυτής στην Κύπρο.
Πρόσφατα ξεφύτρωσαν ξαφνικά σε όρους και προδιαγραφές έργων του δημόσιου και του ιδιωτικού τομέα, απαιτήσεις της μορφής «όλα τα υλικά που θα χρησιμοποιηθούν στο έργο» να έχουν τη σήμανση CE, υπονοώντας ότι τα υλικά θα πρέπει να είναι υλικά υψηλής ποιότητας.
Όπως έχουμε προαναφέρει θα πρέπει να γίνει κατανοητό από τους μελετητές, ότι η σήμανση CE δεν αποτελεί σήμα ποιότητας αλλά μόνο πιστοποίηση των τεχνικών χαρακτηριστικών του προϊόντος. Αναγνώστης του περιοδικού μας, μάς έχει πληροφορήσει ότι, ενώ κυριολεκτικά πάλεψε για ένα ολόκληρο έτος μέχρι να εξασφαλίσει το πιστοποιητικό CE για τα μωσαϊκά μάρμαρα που κατασκευάζει εδώ και δεκαετίες, εν τέλει ανακαλύπτει ότι σε έργα του δημοσίου, και συγκεκριμένα σε έργα του Υπουργείου Παιδείας, τα μωσαϊκά μάρμαρα που τοποθετούνται προέρχονται από τα κατεχόμενα, και μάλιστα χωρίς κανένα πιστοποιητικό παρά τις απαιτήσεις των προδιαγραφών των τεχνικών υπηρεσιών του Υπουργείου Παιδείας!
Ένας άλλος αναγνώστης μάς καταγγέλλει διαμαρτυρόμενος και ενοχλημένος έναν κατ’ επανάληψη έλεγχο που του γίνεται από όλες τις αρμόδιες υπηρεσίες του κράτους στο εργοστάσιο παραγωγής των υλικών του, σε σχέση με τη διατήρηση του πιστοποιητικού CE που κατέχει για τα προϊόντα του.
Τα σκύρα γενικά που ξεφορτώνονται στο εργοτάξιο και αναμειγνύονται από τους ανειδικεύτους εργάτες, τί πιστοποιητικά έχουν; Τί σήμανση τελικά έχει το μπετόν και ο σουβάς που τοποθετούνται στα έργα; Τί γίνεται με όλα τα κινέζικα υλικά (ξυλεία, γρανίτες, κεραμικά, τζάκια, ηλεκτρικές συσκευές, κλπ.) που χρησιμοποιούνται όλο και περισσότερο στις οικοδομές;
Θεσπίζουμε νομοθεσίες, ενσωματώνοντας Ευρωπαϊκές Οδηγίες, με ρυθμούς πρωτόγνωρους για την κυπριακή Βουλή. Ποιος όμως ελέγχει ή νοιάζεται για την ορθή εφαρμογή τους;
Είτε μας αρέσει, είτε όχι, «διυλίζοντας τον κώνωπα και καταπίνοντας την κάμηλο», οι ευρωπαϊκές οδηγίες «ξεβρακώνουν» την κυπριακή μας νοοτροπία, οδηγώντας μας σε μια κατάσταση που είναι πραγματικά… για γέλια!!!
