Η αύξηση του πληθυσμού που διαμένει και εργάζεται στην Κύπρο, είναι παράγοντας ο οποίος καθιστά την ύπαρξη χώρων στάθμευσης αναγκαία και προσθέτει αξία στην τιμή ενοικίασης και πώλησης ακινήτων.
Παλαιότερα, όταν η κτηματαγορά ανθούσε, αρκετοί αγοραστές έδιναν πίστη στους πωλητές ότι ο χρωματισμός του πωλούμενου ακινήτου, καθώς και του χώρου στάθμευσης, αρκούσε, χωρίς άλλη διατύπωση, με αποτέλεσμα να μην μεριμνούν για τη συμπερίληψη χώρων στάθμευσης στο πωλητήριο έγγραφο.
Η έλλειψη αναφοράς του χώρου στάθμευσης στο πωλητήριο, μπορεί -λοιπόν- να δημιουργήσει διαφορά μεταξύ πωλητή και αγοραστή, η οποία θα τους οδηγήσει στις δικαστικές αίθουσες, αφού η διατήρηση των χώρων στάθμευσης ως κοινόχρηστων, δεν αυξάνει την τιμή του ακινήτου όπως συμβαίνει με την εγγραφή τους στον τίτλο ιδιοκτησίας.
Ένα τέτοιο πρόβλημα αντιμετώπισε αγοραστής γραφείου με δύο χώρους στάθμευσης σε υπό ανέγερση πολυκατοικία στη Λευκωσία, αφού οι χώροι αυτοί δεν σημειώθηκαν στο πωλητήριο έγγραφο, παρά μόνο χρωματίστηκαν με κόκκινο μελάνι στα επισυνημμένα σχέδια. Ο πωλητής όταν εξέδωσε τους τίτλους ιδιοκτησίας, δεν συμπεριέλαβε στον τίτλο ιδιοκτησίας του γραφείου, τους χώρους στάθμευσης, με αποτέλεσμα αυτοί να παραμείνουν κοινόχρηστοι. Ο αγοραστής παρόλο που διαμαρτυρήθηκε, εν τούτοις δεν έπεισε τον πωλητή, κι έτσι προέκυψε διαφορά, που οδήγησε τον αγοραστή στο δικαστήριο, αποδεχόμενος τη μεταβίβαση του διαμερίσματος χωρίς τους δύο χώρους στάθμευσης, αλλά επιφυλάσσοντας προς τούτο, τα δικαιώματά του.
Η πρωτόδικος δικαστής κα Ε. Εφραίμ δικαίωσε τον αγοραστή, ο οποίος τελικά επέλεξε να αξιώσει αποζημιώσεις για τη μείωση της αξίας του γραφείου λόγω της παράβασης της μη μεταβίβασή τους. Ο αγοραστής προσκόμισε μαρτυρία από εκτιμητή αναφορικά με τη μείωση της αξίας του γραφείου κατά το χρόνο έκδοσης του τίτλου το 1993, και η οποία ανέρχεται στο 14% της αξίας του, δηλαδή 14.000 λίρες. Αντίθετα ο εκτιμητής για τον πωλητή, παρόλο που κατέληξε ότι η κανονική μείωση της αξίας είναι 14%, θεώρησε ότι επειδή οι δύο χώροι στάθμευσης, ως κοινόχρηστοι, έτσι κι αλλιώς χρησιμοποιούνται αποκλειστικά από τον αγοραστή, η μείωση είναι μόνο 7%, δηλ. 7.000 λίρες.
Το δικαστήριο τόνισε ότι ο λόγος για τον οποίο οι δύο χώροι στάθμευσης δεν διαχωρίστηκαν, ήταν η παράλειψη του πωλητή να λάβει τα δέοντα μέτρα και να υποβάλει αίτηση για το διαχωρισμό, τη μεταβίβαση και εγγραφή τους στο όνομα του αγοραστή, αντί να αποτελούν κοινόχρηστο χώρο. Όπως το έθεσε το δικαστήριο, η μείωση της αξίας του ακινήτου, αδιαμφισβήτητα αποτελεί ζημία του αναίτιου μέρους της συμφωνίας, καθότι κατά το χρόνο της αγοράς, ο αγοραστής έπαιρνε ακίνητο αξίας Χ, που θα αυξανόταν με το χρόνο, με την εγγραφή και των χώρων στάθμευσης. Αντ’ αυτού όμως, και λόγω της μη μεταβίβασής τους στον τίτλο, το ακίνητο σήμερα έχει μικρότερη κατά κάποιο ποσοστό, αξία, η οποία αντικατοπτρίζει και τη ζημία του ενάγοντος- αγοραστή. Τελικά, η αποζημίωση που δικαιούται ο ενάγων, κρίθηκε ότι αποτιμάται κατά το χρόνο που εκδόθηκε ο τίτλος, όταν και διαπιστώθηκε η μη μεταβίβαση των χώρων στάθμευσης και του επιδίκασε το δικαστήριο το ποσό των 14.000 λιρών.
Το Ανώτατο Δικαστήριο, επιλαμβανόμενο της έφεσης του πωλητή, στην Π.Ε.258/06, ημερ.14.4.2010, επιδοκίμασε τη πρωτόδικη απόφαση, αναφέροντας ότι το ζητούμενο ήταν η μείωση της αξίας του γραφείου λόγω της μη εγγραφής των δύο χώρων στάθμευσης επί του τίτλου, και όχι ο τρόπος χρήσης από τον αγοραστή των χώρων στάθμευσης. Η ιδιοκτησία τους που έδινε στον αγοραστή το αποκλειστικό δικαίωμα χρήσης, ήταν αυτό που καθόριζε τη μείωση της αξίας, και όχι η δυνατότητα της καθημερινής χρήσης αυτών. Από την άλλη, η τιμή εξαγοράς ενός χώρου στάθμευσης από το Δήμο Λευκωσίας, δεν μπορούσε να αποτελέσει τη βάση υπολογισμού της μείωσης της αξίας του γραφείου. Ο αγοραστής τελικά δικαιώθηκε μετά από 12 χρόνια δικαστικής διαμάχης.
