Άθλος τελικά έχει αποδειχθεί η είσπραξη από το Τμήμα Εσωτερικών Προσόδων όλων εκείνων των εκατοντάδων φόρων που εκκρεμούν, με αποτέλεσμα να μετριάζονται οι προσδοκίες για εισροή εσόδων στα ελλειμματικά μας ταμεία.
Αρκεί να αναφέρουμε ότι από όλα αυτά τα εκατομμύρια ευρώ, τα διακόσια αφορούν τους οφειλόμενους φόρους κεφαλαιουχικών κερδών και τους φόρους ακίνητης περιουσίας της εκκλησίας μας.
Ενόψει των πιο πάνω, γεννώνται μερικά –αναπάντητα ως τώρα- ερωτήματα.
1. Aν εγώ ο απλός πολίτης είχα εναντίον μου απόφαση του Ανώτατου Δικαστηρίου από το 1999 δηλαδή όπως και η Αρχιεπισκοπή που να αναφέρει ρητώς ότι δεν μπορώ να εξαιρεθώ από φόρους ακίνητης περιουσίας και κεφαλαιουχικών κερδών, σήμερα θα ήμουν φυλακή, ναι ή όχι;
2. Εγώ ως απλός πολίτης είμαι ιδιοκτήτης ξενοδοχείου που βρίσκεται δίπλα από ξενοδοχείο που ανήκει στην Αρχιεπισκοπή. Επιβάλλεται όπως αντιλαμβάνομαι, η δική μου επιχείρηση να καταβάλλει φόρο, αλλά η διπλανή επιχείρηση όχι;
3. Υπάρχει ο μηχανισμός, ή το νομικό πλαίσιο ή η πολιτική βούληση για είσπραξη εκκαθαρισμένου οφειλόμενου χρέους προς το κράτος από τον κάθε πολίτη, αλλά όχι από την εκκλησία;
4. Η «γυναίκα του Καίσαρα» δεν πρέπει μόνο να φαίνεται, αλλά να είναι τίμια. Συμφωνείτε Μακαριότατε;
5. Εγώ Μακαριότατε να παραμείνω νομοταγής και θρησκευόμενος;
6. Δεν θα ήταν καλό να γνωρίζει ο κάθε πολίτης, ποιο είναι τελικά το αποτέλεσμα της πρόσφατης διαμάχης κράτους και Αρχιεπισκοπής για τη φορολογία της εκκλησίας;
7.Εν κατακλείδι κ. Υπουργέ των Οικονομικών, εγώ δεν φέρω φωτοστέφανο άρα πληρώνω φόρο;
