Οι κοραλλιογενείς ύφαλοι είναι από τα πιο εντυπωσιακά και πλούσια θαλάσσια οικοσυστήματα στον πλανήτη. Πολύπλοκοι και παραγωγικοί, παίζουν πολύ σημαντικό ρόλο στη διαμόρφωση και των υπόλοιπων οικοσυστημάτων των τροπικών ωκεανών, εδώ και 250 εκατομμύρια χρόνια!
Τα κοράλλια, αν και μικροσκοπικά ζώα – στην ουσία πολύποδες που υπάρχουν σαν γενετικά όμοια άτομα – έχουν την ικανότητα να αμύνονται, ενώ μπορούν ακόμη και να σκοτώσουν για να τραφούν με πλαγκτόν. Επίσης εκκρίνουν ανθρακικό ασβέστιο, το οποίο δημιουργεί τη βάση για τον εξωτερικό σκελετό στον οποίο ζουν.
Αυτά τα ασβεστοποιημένα συστήματα μπορούν να φτάσουν σε τεράστια μεγέθη, για μεγάλες χρονικές περιόδους, και να σχηματίσουν τους λεγόμενους κοραλλιογενείς υφάλους, που αποτελούν ένα από τα πιο παραγωγικά οικοσυστήματα του πλανήτη, στο οποίο φιλοξενούνται περισσότερα από 4.000 είδη ψαριών και άλλων θαλάσσιων μορφών ζωής.
Οι συγκεκριμένοι ύφαλοι είναι εξαιρετικά σημαντικοί, όχι μόνο για τη βιοποικιλότητα, αλλά και για τον ίδιο τον άνθρωπο. Παρέχουν καταφύγιο σε πολλά είδη εμπορικών ψαριών, προστατεύουν τις παράκτιες περιοχές από τα κύματα των καταιγίδων, ενώ ενισχύουν σημαντικά τον τουρισμό κάθε χώρας που έχει την τύχη να κοσμείται ο βυθός της, από την εκθαμβωτική ομορφιά τους.
Επειδή τα κοράλλια – όπως και οι πάγοι σε Βόρειο και Νότιο Πόλο – είναι εξαιρετικά ευαίσθητα στη θερμοκρασία, αποτελούν έναν πολύ καλό δείκτη για τον αντίκτυπο των κλιματικών αλλαγών παγκοσμίως. Μία αύξηση της ανώτατης θερινής θερμοκρασίας μόλις κατά ένα βαθμό Κελσίου, μπορεί να προκαλέσει το ξεθώριασμα των κοραλλιών αυτών, το οποίο στη συνέχεια συνοδεύεται από μαζικούς θανάτους των οικοσυστημάτων τους. Από την άλλη, οι καταστρεπτικές πρακτικές ψαρέματος, η ρύπανση, και η ανάπτυξη κατά μήκος των ακτών, συνέβαλαν και συνεχίζουν να συμβάλουν στην καταστροφή τους.
Μια αναφορά του WWF δείχνει ότι, εάν τα έθνη αποτύχουν να ελαττώσουν τις εκπομπές του διοξειδίου του άνθρακα, τότε μέχρι το 2050 θα έχει απομείνει λιγότερο από το 5% του Μεγάλου Κοραλλιογενούς Υφάλου (Great Barrier Reef) που βρίσκεται στις Αυστραλιανές ακτές, ενώ εάν συνεχιστεί ο τρέχων ρυθμός αύξησης της θερμοκρασίας, τότε δυστυχώς θα προλάβουμε να είμαστε μάρτυρες της καταστροφής παγκοσμίως, ενός πολύ μεγαλύτερου ποσοστού τέτοιων οικοσυστημάτων.
