Ακόμη ένας Αύγουστος έφερε παγωνιά με το άκουσμα των σειρήνων του πολέμου. Ακόμη μία φορά οι Αμμοχωστιανοί βίωσαν τον ξεριζωμό, που τους έφερε το καλοκαίρι του 1974.
Ήταν πρωί ακόμα όταν η δεύτερη επίθεση του Αττίλα ξεκίνησε. Οι βομβαρδισμοί… ανηλεείς, η αμυντική γραμμή της Μιας Μηλιάς δεν άργησε να πέσει. Στο άκουσμα των οδυνηρών μαντάτων, οι κάτοικοι της Αμμοχώστου άρχισαν να καταφεύγουν προς το νότο, πιστεύοντας πως σύντομα θα κοπάσει το κακό και θα επιστρέψουν στα σπίτια τους.
Κανένας Αμμοχωστιανός εκείνη την μέρα δεν φανταζόταν πως θα περάσουν 36 ολόκληρα χρόνια, και η επιστροφή αυτή θα παραμείνει μια γλυκιά και πικρή συνάμα προσμονή. Κανένας Αμμοχωστιανός εκείνη τη μέρα δεν φανταζόταν, πως λίγες ώρες θα ήταν αρκετές για να κάνουν 40.000 ανθρώπους, πρόσφυγες, για περισσότερο από τρεις δεκαετίες. Κανένας Αμμοχωστιανός εκείνη την μέρα δεν φανταζόταν, πως για μισή ζωή, σαν το κερί θα τον έλιωνε η αμφιβολία για την τύχη της μάνας, του πατέρα, του αδελφού του.
Και σίγουρα κανένας Αμμοχωστιανός εκείνη τη μέρα δεν φανταζόταν, πως η συμφορά του, θα κατέληγε μετά από 36 χρόνια, να γίνει το θέμα μιας αναμασημένης και ατέρμονης τηλεοπτικής αντιπαράθεσης, με βραβείο στο τέλος, για το καλύτερο ρεσιτάλ πατριωτισμού, την ψήφο στις επόμενες εκλογές.
Καλό Φθινόπωρο…
